Sunday, May 15, 2011

1a 2ae q62 a1: Whether there are any theological virtues? Yes.

Fides, spes et caritas sunt theologicae virtutes in Deum ordinantes quia oportet quod superaddantur homini divinitus aliqua principia, per quae ita ordinetur ad beatitudinem supernaturalem, sicut per principia naturalia ordinatur ad finem connaturalem, non tamen absque adiutorio divino.

Faith, hope, and charity are theological virtues directing us to God because it is necessary for man to receive from God some additional principles, whereby he may be directed to supernatural happiness, even as he is directed to his connatural end, by means of his natural principles, albeit not without Divine assistance.

Et huiusmodi principia virtutes dicuntur theologicae: tum quia habent Deum pro obiecto, inquantum per eas recte ordinamur in Deum; tum quia a solo Deo nobis infunduntur; tum quia sola divina revelatione, in sacra Scriptura, huiusmodi virtutes traduntur.

Such like principles are called "theological virtues": first, because their object is God, inasmuch as they direct us aright to God; secondly, because they are infused in us by God alone; thirdly, because these virtues are not made known to us, save by Divine revelation, contained in Holy Writ.

Ad Deum naturaliter ratio et voluntas ordinatur, prout est naturae principium et finis, secundum tamen proportionem naturae. Sed ad ipsum secundum quod est obiectum beatitudinis supernaturalis, ratio et voluntas, secundum suam naturam, non ordinantur sufficienter.

The reason and will are naturally directed to God, inasmuch as He is the beginning and end of nature, but in proportion to nature. But the reason and will, according to their nature, are not sufficiently directed to Him insofar as He is the object of supernatural happiness.